صنایع دستی که فقط دو پیرزن و پیرمرد آنرا حفظ کردند
بن ایر: سُپ بافی صنایع دستی لاری هاست از آن دسته تولیداتی که با مشتقات نخل به دست می آید و الان تنها دو زوج سالخورده آنرا می بافند.
خبرگزاری مهر _ گروه جامعه؛ نخل فقط خرما ندارد. هر کجا که درخت پر برکت نخل باشد از آن تولیدات مختلفی برای اهالی منطقه به دست می آید. از شیره جانش تا محصول و حتی برگ های آن. در منطقه ای از شهرستان لارستان استان فارس در روستایی به نام «چاه نهر» از مشتقات نخل، یک نوع صنایع دستی تولید می کنند که نمونه اش را فقط چاه نهری ها دارند. این صنایع دستی به نام سپ بافی هم اکنون تنها توسط دو زوج سالخورده تولید می شود و اگر آنها عمرشان به این دنیا نباشد، دیگر کسی نیست که به خوبی آنها «سپ» ببافد.
سُپ یک نوع سینی حصیری است که از خوشه های خرما، دارپنگ (بخش ضخیم خوشه خرما) و نی های نازک برش خورده به نام خُنگ توسط هنرمندان جنوبی بافته می شود. نام «سپ» از عملی گرفته شده که برای جداسازی ناخالصی از گندم برنج یا حبوبات به کمک این وسیله به انجام می رسد و به آن در اصطلاح سپ زدن می گویند. این نوع سینی حصیری برای نگهداری نان پس از پخت هم کاربرد دارد چون بافت و جنس آن کمک می نماید تا بخار نان گرم سریع تر تبخیر شود. رنگ های استفاده شده در آن سبز و آبی و سرخابی و طرح های آن به نام خیکی، گل پتویی، همه گل و تک گل معروف است. زهرا تفضلی فعال حوزه گردشگری به خبرنگار مهر می گوید: در روستای چاه نهر تنها دو زوج سالخورده مانده اند که با هم سپ بافی را انجام می دهند چون این کاری است که باید زن ها در کنار مردان انجام دهند. در حقیقت رویه کار توسط خانم ها و زیر و دورگیری که کار سخت تری است و به نیروی بیشتری نیاز دارد توسط آقایان به انجام می رسد به این علت به طور معمول زن و شوهرها در کنار هم سپ بافی می کنند.
تفضلی می گوید: ما مدتی است که روی آن کار می نماییم حتی درنظر داریم تا جوانان را برای یادگیری این هنر به این روستا ببریم چون در مدت کرونا یکی از افراد درگذشت و همسر او هم نتوانست کار کند. درنظر داریم تا این رشته فراموش شده احیا شود. از طرفی توانسته ایم به این سپ بافی ها کاربری جدید همچون جهت استفاده به عنوان میز عسلی یا آباژور بدهیم. در بوشهر هم سپ بافی انجام می شده است اما در میناب و روستاهای آن هم سپ می بافند ولی بیشتر شبیه به کپوبافی است. از طرفی سپی که چاه نهری ها می بافند محکم تر است و می توان اجسام سنگین را با آن جابه جا کرد ولی سپ مینابی ها توان کمتری دارد و به آن بیشتر «سپ گُرزی» می گویند. این رشته از صنایع دستی ثبت ملی شده و مهر اصالت هم دریافت کرده است و حتی قابلیت جهانی شدن دارد به شرط آنکه از خطر فراموشی نجات پیدا کند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب