این آشپزخانه دونفره به مسافرانی از همه دنیا غذا می دهد
بن ایر: ۱۰ سال پیش كه مثل امروز نبود، خیلی از جاهایی كه الان مقصد گردشگری هستند، آن وقت ها حتی به اسم هم برای خیلی از مردم همین كشور شناخته شده نبودند و كسب و كار میهمان داری خیلی از زنان ایرانی، این طوری شروع شده است.
كسب و كار میهمان نوازی طاهره خانم یكی از همین هاست كه خیلی سال پیش در جزیره هرمز شروع شده است. خودش در مورد آن روزها می گوید: «آن روزها هر كس هرمز می آمد می ماند كه كجا برود، چی بخورد، این جا كلا مگر چقدر جمعیت داشت؟ شوهر من روی اسكله بلیت فروش بود، هر كس از طریق می رسید اول او را می دید. مردم بامداد می آمدند كه شب برگردند، جا نبود بروند غذا بخورند، كم كم شوهرم آغاز كرد به آدرس دادن، میهمان ها می آمدند خانه ما، همین غذای خودمان را برایشان می پختم. بعد كم كم هر كس می آمد، می آمد خانه ما. اینجوری خانه من شد قدیمی ترین آشپزخانه هرمز!»
خانه طاهره خانم در یكی از خیابان های اصلی شهر كوچك هرمز است ؛ كنار یكی از مسجدهای شهر؛ جایی كه خودش و دخترش تنها در آن زندگی می كنند: «شوهرم چند سال پیش از دنیا رفت، من ماندم و دخترم كه بچه مدرسه ای است. توی همین خانه زندگی می نماییم، همین جا را هم آماده كردیم و آشپزخانه را سر و سامان دادیم كه بشود از میهمان های بیشتری پذیرایی كرد. خیلی سال پیش كه اینجا كسی آشپزخانه نداشت خیلی ها مشتری دائمی من بودند. یك بار آمده بودند و راضی بودند، بعد خودشان و هر كس كه می خواست به هرمز بیاید را راهنمایی می كردند كه بیایند اینجا. خیلی وقت ها كه من جا نداشتم برای میهمان ها، باز هم می آمدند و اصرار می كردند كه خاله ما جای دیگری نمی رویم و توی همین آشپزخانه و حیاط خانه می مانیم تا برای ما جا پیدا كنی، این طوری كار آشپزخانه هم خدا را شكر هر سال از سال قبل بهتر شده.»
طاهره خانم الان در خانه اش با ۱۵ نفر دیگر كار می كند، چند تایی از اقوام همسر مرحومش و كسانی كه ماشین دارند، برایش مسافر می آورند و مسافرهایش را در جزیره همراهی می كنند. داخل آشپزخانه هم چند تایی از خانم ها به او كمك می كنند. كارشان را اول بامداد با تمیز كردن ماهی و میگویی كه تازه از دریا رسیده است شروع می كنند. اگر سفارش از قبل رسیده باشد و معلوم باشد كه آن روز چند نفر میهمان طاهره خانم هستند، همان موقع غذا را هم بار می گذارند اما اگر معلوم نباشد تا ظهر چند نفر سر سفره می رسند برنج را خیس می كنند و منتظر می مانند. بیشتر غذاهایی كه می گردد سر سفره اقامتگاه های موقت درخواست نمود با اینكه محلی هستند سریع آماده می شوند، با این حال طاهره خانم بعضی وقت ها از حجم كارش كلافه می شود: «وقت هایی كه اینجا شلوغ است، آدم هم خوشحال می گردد كه این همه میهمان آمده اند و هر كدامشان از یك جای كشور و بعضی وقت ها خارج هستند، هم بعضی وقت ها آدم را خسته می كنند، همه می خواهند غذایشان نخستین نفر آماده باشد، همه هم می خواهند همه چیز سر سفره برایشان آماده باشد، خودم هم هستم، بچه ها هم هستند، دخترم هم كه از مدرسه می آید بعضی وقت ها كمك می نماید، اما باز هم بعضی وقت ها توقع ها خیلی زیاد است. یك سری میهمان ها هستند كه خودشان بلند می شوند می آیند كمك، می آیند غذایشان را می برند، می آورند، خودشان سفره را می اندازند و جمع می كنند، نمكدان می برند، قاشق می آورند، همه یك جور نیستند. خیلی ها هم می آیند می خواهند دستور غذا بگیرند یا می آیند توی آشپزخانه كه ببینند چه خبر است»
طاهره خانم در مجموع از كسب و كارش راضی است: «بدی این بوم گردی و آشپزخانه و اینها این است كه فقط تا وقتی مسافر هست كار هم هست، حالا جاهایی مثل ما كه قدیمی تر هستند، كمی اوضاع بهتری دارند اما تمام فصل مسافر، چهار پنج ماه بیشتر نیست، باید همین پولی كه این روزها جمع می گردد را پس انداز نماییم كه در باقی روزهای سال با همان زندگی را بچرخانیم اما باز هم خدا را شكر، همین قدر كه خودم و بچه ام و این چند نفر را اداره می كند خوب است.»
شاید خیلی ها بخواهند فكر كنند كار كردن بعنوان میهمان دار، در شهر كوچكی مثل هرمز كه هنوز بافت بسیار سنتی خودش را حفظ نموده است، برای زنی كه همسرش را از دست داده، غیر قابل تصور است. تجربه طاهره خانم نشان داده است كه هر چند كار سختی است، اما نشدنی نیست: «خوبی اش این است كه كار را وقتی شوهرم زنده بود شروع كردم، البته آن موقع تا الان خیلی فرق داشت اما باز هم كمك بود، بعد هم خانواده خودم و خانواه همسرم هر دو كمك كردند و حالا بعضی هایشان همین جا كار می كنند یا برای من مسافر می آورند، همین تجربه من سبب شد خیلی های دیگر هم وقتی كار بوم گردی راه افتاد از آن استقبال كنند و اقامتگاه و آشپزخانه در قشم و هرمز بیشتر شود.»
ایسنا - فاطمه كریمخان
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب